omstekop

Omstekop

Het is vrijdagmorgen en de bel gaat zo. Een bel overigens die we niet hebben. Een simpel “we gaan naar binnen!” is meestal wel voldoende om de meute in beweging te krijgen en ze in de richting van het klaslokaal te laten vertrekken. Meestal, want soms zijn er nog kinderen die net even een spelletje af moeten maken, die net verstopt zaten en moeite hebben zichzelf zichtbaar te maken. Soms zijn er kinderen die de oren dicht hebben zitten en net doen of ze me niet helemaal gehoord hebben. Mariëtte en Jeanet niet, die gaan vanmorgen rustig naar binnen nadat ik “we gaan naar binnen!” heb gemompelroepen.

Net waren ze nog bezig om de wereld op de kop te bekijken. Mariëtte had op gymnastiek wat nieuws geleerd en dat wilde ze aan mij laten zien op het plein.

,,Meester, kijk eens wat ik kan”, zei ze enthousiast.

,,Nou, laat maar eens zien dan.”

Mariëtte ging naar de muur en maakte een handstand tegen de muur. Terwijl ze de handstand deed splitste ze haar benen en stond ze wijdbeens tegen de muur. Jeanet zette haar handen vlak bij die van Mariëtte en maakte een handstand waarbij haar voeten op de plek tegen de muur aan kwamen waar Mariëttes voeten niet stonden. Het is wat lastig uitleggen maar de twee dames stonden omgekeerd tegen de wereld aan te kijken in een handstand. De voeten naar boven, het (een heel klein beetje roder wordende) hoofd naar beneden gericht.

,,Ik ga weer terug hoor”, zei Jeanet.

,,Goed maar ik hou het nog wel hoor.”

Achtereenvolgens zetten Jeanet en Mariëtte zich af van de muur om weer op beide benen terecht te komen.

Hun in de war geraakte kleren werden weer gefatsoeneerd en helder en dapper keken ze naar mij.

,,Leuk om zo tegen de muur te staan?”, vraag ik

,,Ja, het voelt wel raar in je handen”, zei Mariëtte.

Bert stond er al een tijdje bij en zag met eigen ogen hoe de dames op de kop stonden. Hij keek afwisselend van mij naar de meiden en wist niet goed wat hij er aan had. Begrijpelijk, zeker als je in groep twee zit en de nog nooit zo hebt gestaan.

Ik voel dat Bert wat wil zeggen maar zijn mond blijft gesloten.

Met Bert loop ik naar binnen. Hij doet zijn jas uit en zijn sjaal af en wil naar de klas gaan. Jeanet is in de tussentijd naar de wc geweest en loopt langs ons.

Bert tikt me tegen mijn arm.

,,Meester, gek hè, ze stond omstekop.”

,,Ja Bert, ze stond omgekeerd. Zou ze nog wel wat hebben gezien denk je?”

,,Ik kon het niet zien of ze haar ogen ook open had.”

,,Ik ook niet Bert. Ik kon alleen maar zien dat ze omstekop stond.”

,,Ik ook”, zegt Bert voordat hij door de kleuterdeur de klas binnen gaat en zijn eigen stoel opzoekt.