verbazen

Het is nog koud om twintig over acht als ik naar voetballende jongens en touwtje springende meisjes kijk. Rolbevestigend, dat zeker. Toch zijn er zeker vijf meisjes die op voetballen zitten maar ze doen ’s morgens niet mee. Op Annemiek na maar die is er nog niet. Gejuich van een paar jongens doet me opkijken. De bal is onder de duikelstangen door geschoten: doelpunt. Professioneel rent Dolf terug naar zijn eigen doel om de felicitaties van zijn ploeggenoten in ontvangst te nemen. (Hij wijst nog net niet met zijn duimen naar de achterkant van zijn jas, naar de plek waar zijn naam zou staan als hij een profvoetballer zou zijn.)

Joke komt weer eens bij me. Ze mag graag even kletsen, ze mag graag even laten zien wat ze kan en wat ze heeft geleerd. Het is mooi om kinderen zoals Joke om je heen te hebben: nieuwsgierig, tevreden en bovenal verbaasd over alles wat er zich in hun wereld afspeelt.

‘Meester, kijk eens.’

Joke opent haar mond.

‘Hé, je hebt er weer een tand uit’, raad ik.

‘Neeeeeh, kijk eens.’

Ik kijk nog een keer.

‘Je hebt er twee tanden uit’, raad ik verder.

‘Neeeeeeeeeh, kijk eens.’

‘Heb je lippenstift op?’, vraag ik wanhopig.

‘Neeeeeeh. Kijk dan naar die rook. Ik ben een schoorsteen.’

Nu zie ik het. Nu begrijp ik wat ze wil laten zien, wat ze bedoelt.

‘Oh ja, nu zie ik het. Goed zeg.’

Joke draait zich om en blaast warme lucht uit haar mond. De lucht condenseert in de kou en ze lijkt op een rokende schoorsteen. Maar Joke is helemaal niet geïnteresseerd in hoe het kan dat de adem uit haar mond opeens te zien is. Ze wil geen verklaring hebben, ze wil alleen laten zien dat ze iets nieuws heeft geleerd, dat ze iets nieuws heeft gezien, iets nieuws heeft ontdekt. Het is twintig over acht en Joke hoeft eigenlijk al niet meer naar school, ze heeft voor vandaag genoeg geleerd. Alles wat ze vandaag doet en aangeleerd krijgt is overbodig. Ze leert vandaag nooit zoveel van mij als ze van zichzelf heeft geleerd. Want daar begint leren: verwonderd naar de wereld kijken en proberen die wereld te begrijpen, proberen die wereld een plek te geven in je eigen wereld. Als je dat doet als je zes jaar bent dan leer je, dan word je iemand, dan ben je iemand.